| Lieve 'vaatje', Je bent de papa van de persoon waar ik in deze wereld het meeste van hou, je bent zelfs de papa waarvan ik het meeste hou. 15 jaren waren we elke vrijdag samen aan het werk als we de cafés losten en laden. Van jou leerde ik plakken en schilderen, sleuren, relativeren en, vooral, van jou leerde ik de stilte te waarderen. De stilte als hoogste vorm van communicatie tegenover ik met al mijn ontembare energie. De stilte in een niesbui als de zon in je camion in je neus kietelde, je stilte toen ik de hand van je dochter vroeg en in je antwoord of ik goed voor haar zou zorgen, je stilte toen we naar Leuven reden, je stilte in de vele geheime blikken aan tafel die we elkaar wisselden, de stilte in je liefde voor onze drie kindjes, de stilte in je allerlaatste 'dadada'-handje dat je naar oma zwaaide op 26 november 2002. En plots, de stilte terwijl je borstkas niet meer op en neer gaat. De stilte in de plots opgekomen mist terwijl ik op de autostrade zat. Is het een andere stilte? Nee, ik zie het verschil nog steeds niet, ik voel het verschil zelfs niet. Integendeel, ze is me nog nooit zo duidelijk geweest, ze vertelt mij exact hetzelfde. In 1992 heb ik mijn oudste zoontje jouw naam gegeven: "floris van belle(dock)". Het betekent 'Flori - is', en komt uit het verhaal "vande Floris ende Blancefleur" (Roza is jouw witje). Een van de Nederlandse verhalen over bloemen. Bloemen die ik nu weer overal zie, bloemen voor jou. Of nee, vooral bloemen voor de achterblijvers. Maar dat was ook je bedoeling. Jij kon niet tegen 'dank je', jij kon niet tegen een foto nemen, jij kon niet tegen 'in de belangstelling' staan. Ik zie bij veerle stilte, dezelfde stilte, als de jouwe. Ik zie zelfs voor het eerst een stilte bij mijn kindjes, temidden hun blakende energie. In mijn auto, in de talloze kilometers die ik afleg, hoor ik stilte. In mijn spiegel, zie ik je rusten op mijn achterbank. Zelfs marieke kijkt om, wisselt even van blik, en zegt "opa is mee met ons". Bij oma thuis gekomen, zie ik je in de zetel. Ons kleinste stientje van 1,5 jaar zegt plots 'opa'. 's Avonds vertelde oma Roza aan mijn vrouwtje met tederheid hoe zij jou had leerde kennen, en veerle voelde jou nog meeluisteren Ik zie jou in de tranen van de mensen in Moorsele. Ik zie jou in de tranen van het Daiselhoekje, (dank je, tante Mietje). Ik zie je in je dokter Vanneste die niet een cliënt maar een enorme vriend verloor. Je was, je bent, en je zult nu altijd zijn. marieke heeft je getekend terwijl je zit op een wolk naast haar. Zoals bij de Egyptenaren, vroeg ze ons die tekening met jou mee te geven, en floris gaf ons zijn kussentje mee waarop je toen moest liggen als je ziek was. Maar ik hoor ook zoveel lege woorden, van mensen die jou nooit hebben gekend. Mensen die de betekenis van 'bloei' in het woord Flori niet kennen, die de aparte wijnsmaak uit de Languedoc niet kennen noch de Kathaarse kunst van daar. Die mensen raad ik aan om eens te surfen op Internet naar www.katharen.be. De katharen waren de martelaars voor de zuivere christelijke liefde. Nee, Flori was geen pilaarbijter, geen hoogdraver, geen welbespraakte weldoener. Hij laafde wel de dorstigen. Maar in een wereld waar communicatie zo kapot gegaan is en mensen liever de politie roepen dan met de gebuur te praten, was hij op zijn toer voor veel mensen er elke keer op het vaste tijdstip. Daar kwam hij, met zijn eenvoudige maar menselijke verhalen, was hij een luisterend oor op een moment waarop mensen soms diep in problemen zaten. Het was de enige mens die ik ooit gekend had, die overal op tijd kwam, en toch nog tijd had. Het zal een eeuwig geheim blijven, waar hij die tijd en kracht vandaan haalde. Want dat is iets wat ik bij de meeste mensen mis, en ook bij mijzelf. Flori streed tegen zijn slokdarmkanker op een nooit geziene wijze, en was daarvan ook volledig genezen. Maar hij voelde zich oud, en toen hij zag dat zijn kindjes het goed stelden, vond hij zijn strijd gestreden. Hij was aan een punt gekomen waarin hij keek, waarin hij zag, en waarin hij zag dat het goed was. En dat is de les die ik hieruit leer. Nu is het aan ons, aan onze kindjes, om in stilte te leren luisteren, om in stilte te leren liefhebben. Om ondanks alles te blijven strijden. Laat mij besluiten met de naam van de dochter die hij ook zo liefhad en een passende naam gaf: Veerle komt van Phara-Hilda, ofte voortvarend in de strijd. Jij streed jouw strijd voor ons, en eigenlijk, ja eigenlijk, heb je gewonnen! Want je leeft al in de volgende generatie. Het verlies daarentegen, dat is voor ons. Want thuis in Moorsele, zal voor mij nooit meer thuis zijn zoals het was. Véél, véél erger nog, Moorsele zal nooit meer zijn wat het was. vanwege je tweede zoon, Jean Marc VAN BELLE |
linkerzijde overlijdensbericht
rechterzijde overlijdensbericht
|
