Wat bedoel ik daarmee?

Het afleveren van geneesmiddelen wordt juridisch geregeld door een stel KB’s en wetten.

In oplopende volgorde van ernst geef ik in grote lijnen een overzicht:

1. De producten met vrije aflevering: Dit zijn de stoffen die op een eenvoudige vraag en zonder geneeskundig voorschrift kunnen aangekocht worden.

2. De schadelijke producten (KB 25.03.1964): Dit zijn de stoffen waarmee men een schade kan berokkenen aan de patiënt. Die stoffen zijn alleen op voorschrift verkrijgbaar en die voorschriften moeten door de dokter genaamtekend en gedagtekend zijn. In de apotheek mogen die in ‘gewone’ kasten bewaard worden.

3. De giftige stoffen (wet van 24.02.1921): Dit zijn stoffen die zo giftig zijn, dat je ermee iemand kunt doden. Er is een voorschrift voor nodig, eigenhandig door de dokter geschreven, gedagtekend en genaamtekend. Die producten moeten in de apotheek in een speciale ‘ gifkast’ bewaard worden.

4. De verdovende middelen en gelijkgestelden (KB 31.12.1930, KB 02.12.1988):
   Er is een voorschrift voor nodig, eigenhandig door de dokter geschreven , gedagtekend en genaamtekend. De af te leveren hoeveelheden moeten voluit in letters geschreven worden. Die producten moeten in de apotheek in een speciale ‘ gifkast voor verdovende middelen ’ bewaard worden. De aankoop van die stoffen gebeurt met speciale bonnen voor de aanvraag van verdovende middelen. Noteer dat de meest complete therapeutische vrijheid waarover een dokter beschikt bij het voorschrijven van producten uit ( 1-2-3) vervalt voor deze laatste groep. Immers hier gaat het (juridisch) over het instellen van een toxicomanie, en daarvoor moet een dokter zich kunnen verantwoorden.

Hoe situeren we nu de ADHD-medicatie in die context?

Rilatine, Concerta, Dexedrine, amfetamine , Aderall (VS) komen in groep 4.

De antidepressieve SSRI’s (Prozac) , SNRI’s (Straterra) vallen in groep 2, terwijl de ‘oudere’ tricyclische antidepressiva in groep 3 thuishoren.

Nu is bekend dat bij het gebruik van SSRI’s en SNRI’s meer gevallen van zelfdoding voorkomen dan bij het gebruik van de oudere tricyclische antidepressiva. Vandaar dat ik mij vragen stel over … de schadelijkheid en de giftigheid. Al ben ik mij ervan bewust dat het plegen van een zelfmoord door het chronisch slikken van een schadelijke stof misschien wel niets te maken heeft met het niet giftig zijn van die stof.

Al valt het wel op dat de actieve templates in al die molecules toch heel erg goed gelijken op die van de amfetamines, waardoor ik voor mezelf dan afvraag, waarom die stoffen dan niet onder de gelijkgestelden (KB.02.12.1988) gerangschikt worden?

Rohypnol (groep 4) is immers toch ook ‘maar’ een benzodiazepine ( groep 2) of kwam de paniek er doordat Rohypnol door Marc Dutroux werd gebruikt?

En hoe komt het dat hongerremmers, met een actieve template in de molecule , die ook heel erg goed geleek op die van de amfetamines , en die eveneens alleen maar ‘schadelijk’ waren, plots (in 1999, na een heel serieus incident) uit de handel werden genomen?

En hoe zou het komen dat het ‘ongevaarlijke’ Alfavit ( met 70mg efedrine ) op 20 april 2006 uit de handel is genomen.
Efedrine heeft nota bene ook diezelfde actieve amfetaminetemplate in de molecule.